वो देखते हैं दुनिया हमारी आँखोंसे'
और हम दुनिया में उन्हिको देखते हैं|
वो शरमाके पलके झुका लेते हैं,
और हम उनकी आँखोंमें देखने को तरसते हैं|
गुरुवार, ३० जून, २०११
सोमवार, २७ जून, २०११
कविता का करायची?
कविता करायची नसते
जिंकण्यासाठी
किंवा हरण्यासाठी,
कविता करायची नसते
कोणाला काही सांगण्यासाठी,
किंवा काही विचारण्यासाठी,
कविता करायची नसते
कोणालाही मार्ग दाखवण्यासाठी
किंवा मार्ग शोधण्यासाठी
कविता करायची असते
ती केवळ व्यक्त होण्यासाठी
मनातले भाव मूर्त रूपात आणण्यासाठी..
वाचणार्‍याने ठरवायचे असते
कवितेत काही आहे की नाही
त्यानेच ठरवायचे असते
त्यातून काही घ्यायचे की नाही
पण, वाचकाने काहीही ठरवले
तरी एक मात्र विसरायचा नाही
कविता कशी का असेना,
व्यक्त होणे थांबवायचं नाही...
जिंकण्यासाठी
किंवा हरण्यासाठी,
कविता करायची नसते
कोणाला काही सांगण्यासाठी,
किंवा काही विचारण्यासाठी,
कविता करायची नसते
कोणालाही मार्ग दाखवण्यासाठी
किंवा मार्ग शोधण्यासाठी
कविता करायची असते
ती केवळ व्यक्त होण्यासाठी
मनातले भाव मूर्त रूपात आणण्यासाठी..
वाचणार्‍याने ठरवायचे असते
कवितेत काही आहे की नाही
त्यानेच ठरवायचे असते
त्यातून काही घ्यायचे की नाही
पण, वाचकाने काहीही ठरवले
तरी एक मात्र विसरायचा नाही
कविता कशी का असेना,
व्यक्त होणे थांबवायचं नाही...
गुरुवार, २३ जून, २०११
बुधवार, २२ जून, २०११
भेट तुझी अन् माझी
आठवण तुझी मज येते अन् हरवून पुन्हा मी जातो
क्षण सोबत घालवलेला जणू परतून पुन्हा मग येतो
एकही दिवस नसे जेव्हा आठवण तुझी येत नाही
विचार तुझ्या नसण्याचा क्षणाचीही उसंत देत नाही
प्रत्येक क्षण तुझ्या सोबतचा मज घेऊन जातो मागे
भूतकाळ पुन्हा जागा होतो जोडतो तुझ्याशी धागे
जखम तुझ्या प्रेमाची कधीच भरणार नाही
भेट तुझी अन् माझी मी कधीच विसरणार नाही
क्षण सोबत घालवलेला जणू परतून पुन्हा मग येतो
एकही दिवस नसे जेव्हा आठवण तुझी येत नाही
विचार तुझ्या नसण्याचा क्षणाचीही उसंत देत नाही
प्रत्येक क्षण तुझ्या सोबतचा मज घेऊन जातो मागे
भूतकाळ पुन्हा जागा होतो जोडतो तुझ्याशी धागे
जखम तुझ्या प्रेमाची कधीच भरणार नाही
भेट तुझी अन् माझी मी कधीच विसरणार नाही
मंगळवार, २१ जून, २०११
तेरी याद
कभी तेरी जुल्फे कभी नैन,
उड़ा रहे हैं मेरा चैन|
सच कहूँ तो सनम तेरे बिना,
मैं बिता न पाऊं रैन|
हर पल हर लम्हा,
अब याद तेरी आती हैं|
कुछ भी मैं कर ना पाऊं,
ऐसे मुझको तड़पा जाती हैं|
तेरी याद मुझे ना आए
मैं कोशिश यहीं करता हूँ|
फिर याद मुझे आता हैं
मैं तुझ बिन जी ना पाऊँ|
उड़ा रहे हैं मेरा चैन|
सच कहूँ तो सनम तेरे बिना,
मैं बिता न पाऊं रैन|
हर पल हर लम्हा,
अब याद तेरी आती हैं|
कुछ भी मैं कर ना पाऊं,
ऐसे मुझको तड़पा जाती हैं|
तेरी याद मुझे ना आए
मैं कोशिश यहीं करता हूँ|
फिर याद मुझे आता हैं
मैं तुझ बिन जी ना पाऊँ|
तो अन् मी... तुला पुन्हा पुन्हा पाहतो...
रूपेरी वाळूच्या साथीने
जेव्हा फेसाळणारे पाणी
तुझ्या कायेशी भिडते..
सौंदर्यास तुझ्या ते खुलवून जाते..
अन् पुन्हा एकदा
मन हे माझे तुझ्यावरी जडते...
तो सूर्य जेव्हा स्पर्शून जातो..
तुज सोनेरी किरणांनी...
मोहरून उठते मन माझे
तन भरून जाते शहार्यांनी..
हळूहळू मग तो सूर्य
जेव्हा अस्ताला जातो...
क्षितिजावर तो अन्
किनार्यावर मी...
तुला पुन्हा पुन्हा पाहतो..
जेव्हा फेसाळणारे पाणी
तुझ्या कायेशी भिडते..
सौंदर्यास तुझ्या ते खुलवून जाते..
अन् पुन्हा एकदा
मन हे माझे तुझ्यावरी जडते...
तो सूर्य जेव्हा स्पर्शून जातो..
तुज सोनेरी किरणांनी...
मोहरून उठते मन माझे
तन भरून जाते शहार्यांनी..
हळूहळू मग तो सूर्य
जेव्हा अस्ताला जातो...
क्षितिजावर तो अन्
किनार्यावर मी...
तुला पुन्हा पुन्हा पाहतो..
सोमवार, २० जून, २०११
पाउस श्रावणातला...
पाउस श्रावणातला...
कधी बरसून जातो इतका..
सारा निसर्ग चिंबून जातो
कधी शिंपतो केवळ मोती
अन् निसर्ग चमकून उठतो..
पाउस श्रावणातला...
कधी येतो इतक्या जोराने
की वाहून नेतो सारे..
कधी आणतो दाखवण्या..
इंद्रधनू एक न्यारे..
पाउस श्रावणातला...
कधी बरसून जातो इतका..
सारा निसर्ग चिंबून जातो
कधी शिंपतो केवळ मोती
अन् निसर्ग चमकून उठतो..
पाउस श्रावणातला...
कधी येतो इतक्या जोराने
की वाहून नेतो सारे..
कधी आणतो दाखवण्या..
इंद्रधनू एक न्यारे..
पाउस श्रावणातला...
येशील कधी भेटशील कधी
येशील कधी भेटशील कधी
हरवशील कधी मज मिठीत..
श्वासात तुझ्या मी हरवतो
कधी हरवतो तुझ्या नजरेत...
हरवतो कधी स्पर्शात तुझ्या
कधी हरवतो तुझ्या स्वप्नात..
कधी केसांच्या लटा तुझ्या
चेहर्यावरी रुळणार्‍या...
कधी आठवती ओठ तुझे
कधी अंगुळ्या त्या थरथरणार्‍या..
पाहतो तुला कधी निरखून मी
अन् हरवतो मग क्षणात
कधी गुंततो तुझ्या असण्यात कधी..
कधी हरवतो तू नसण्यात...
हरवशील कधी मज मिठीत..
श्वासात तुझ्या मी हरवतो
कधी हरवतो तुझ्या नजरेत...
हरवतो कधी स्पर्शात तुझ्या
कधी हरवतो तुझ्या स्वप्नात..
कधी केसांच्या लटा तुझ्या
चेहर्यावरी रुळणार्‍या...
कधी आठवती ओठ तुझे
कधी अंगुळ्या त्या थरथरणार्‍या..
पाहतो तुला कधी निरखून मी
अन् हरवतो मग क्षणात
कधी गुंततो तुझ्या असण्यात कधी..
कधी हरवतो तू नसण्यात...
बुधवार, १५ जून, २०११
गोष्टी... छोट्या... मोठ्या...
वार्‍याची एक झुळुक..
घामाने थबथबल्यावर..
पारावरची सावली..
उन्हात फिरून आल्यावर..
थंडगार पाण्याचा एक घोट..
खूप घसा सुकल्यावर..
परिजातकाचा सडा...
ती अचानक दिसल्यावर..
अश्या सगळ्याच छोट्या गोष्टी..
मोठ्या होतात..काही ना काही घडल्यावर..
अशयाच छोट्या गोष्टी शेवटी
मोठा आनंद देऊन जातात..
इतका.. की विषाहुनही कडू आठवणी
क्षणात विरून जातात.
घामाने थबथबल्यावर..
पारावरची सावली..
उन्हात फिरून आल्यावर..
थंडगार पाण्याचा एक घोट..
खूप घसा सुकल्यावर..
परिजातकाचा सडा...
ती अचानक दिसल्यावर..
अश्या सगळ्याच छोट्या गोष्टी..
मोठ्या होतात..काही ना काही घडल्यावर..
अशयाच छोट्या गोष्टी शेवटी
मोठा आनंद देऊन जातात..
इतका.. की विषाहुनही कडू आठवणी
क्षणात विरून जातात.
उद्देश...
उद्देश... माझा.. जीवनाचा..
असा विचार केल्याला खूप काळ लोटलाय.
पण जेव्हा जेव्हा विचार केला..
तेव्हा तेव्हा त्यातून
वेगवेगळा निष्कर्ष निघाला..
कधी वाटले आपल्याला देवाने पाठवलंय
मस्तपणे भटकायला..
हवे तसे जगायला..
कधी वाटले..
छे मी तर आलोय इथे काही साध्य करायला..
काहीतरी खास..
जसे देवाने पाठवले अर्जुनाला..
त्या शिवरायला..
त्या शंभुराजाला...
त्या शाहूला..
फुले अन् आंबेडकरांना..
पण कधी कधी मी विचार करतो..
नक्की काय बरे हवे असेल देवाला..
माझ्याकडून?
खरेच कोणी सांगेल मला?
माझे धेय काय?
कोणी दाखवेल का वाट ??
पण मग.. अचानक वाटते..
कोण कशाला देवच सांगेल..
कसे?
त्याला जे हवे आहे ते समोर आणेल
आणि काहीतरी इशारा करेल..
बस्स.. तो इशारा समजायला हवा..
बाकी सगळे होईलच.. आपोआप...
असा विचार केल्याला खूप काळ लोटलाय.
पण जेव्हा जेव्हा विचार केला..
तेव्हा तेव्हा त्यातून
वेगवेगळा निष्कर्ष निघाला..
कधी वाटले आपल्याला देवाने पाठवलंय
मस्तपणे भटकायला..
हवे तसे जगायला..
कधी वाटले..
छे मी तर आलोय इथे काही साध्य करायला..
काहीतरी खास..
जसे देवाने पाठवले अर्जुनाला..
त्या शिवरायला..
त्या शंभुराजाला...
त्या शाहूला..
फुले अन् आंबेडकरांना..
पण कधी कधी मी विचार करतो..
नक्की काय बरे हवे असेल देवाला..
माझ्याकडून?
खरेच कोणी सांगेल मला?
माझे धेय काय?
कोणी दाखवेल का वाट ??
पण मग.. अचानक वाटते..
कोण कशाला देवच सांगेल..
कसे?
त्याला जे हवे आहे ते समोर आणेल
आणि काहीतरी इशारा करेल..
बस्स.. तो इशारा समजायला हवा..
बाकी सगळे होईलच.. आपोआप...
ऊठ.. आणि तयार हो..
भविष्याच्या ही पुढे..
दिसते का कुणा?
गेलेली ती वेळ ..
परतुनी येते का पुन्हा?
मग..
येणार्‍याची काळजी करत..
गेलेल्याची आठवण काढत..
का जगावे एखाद्याने..
जगण्यासाठी वर्तमान दिलेय ना देणार्‍याने...
तो गेला, अमुक झाले,
थोडा विचार केला असता तर?
भेटेल का ती, होईल का हे..
जर असे झाले तर?
कधी पर्यंत चालणार असे?
जगाने सोडून, विचारात पडून,
का करून घ्यावे हसे?
मला वाटते.. वेळ आलीये..
ऊठ.. आणि तयार हो..
नव्या आव्हानांना तोंड देण्यास सज्ज हो..
विसरून भूत आणि भविष्य
जग वर्तमानाबरोबर..
बदलेल भूतकाळच तुझा..
येणार्‍या भविष्यकाळाबरोबर
दिसते का कुणा?
गेलेली ती वेळ ..
परतुनी येते का पुन्हा?
मग..
येणार्‍याची काळजी करत..
गेलेल्याची आठवण काढत..
का जगावे एखाद्याने..
जगण्यासाठी वर्तमान दिलेय ना देणार्‍याने...
तो गेला, अमुक झाले,
थोडा विचार केला असता तर?
भेटेल का ती, होईल का हे..
जर असे झाले तर?
कधी पर्यंत चालणार असे?
जगाने सोडून, विचारात पडून,
का करून घ्यावे हसे?
मला वाटते.. वेळ आलीये..
ऊठ.. आणि तयार हो..
नव्या आव्हानांना तोंड देण्यास सज्ज हो..
विसरून भूत आणि भविष्य
जग वर्तमानाबरोबर..
बदलेल भूतकाळच तुझा..
येणार्‍या भविष्यकाळाबरोबर
निखळ मैत्री..
रोज भेटायचो आम्ही.. अगदी आवर्जून
गर्दी असेल भेटायच्या जागी..
तर हाक मारायचो एकमेकांना... हात उंचावून..
भेटलो की बोलायचो.. माझ्याबद्दल, तिच्याबद्दल..
आणि खूप सार्‍या विषयांबद्दल...
रंगायच्या आमच्या गप्पा.. भरपूर..
भाणही नसायचे.. वेलेबद्दल..
इतक्या गर्दितही गप्पा मारताना..
आम्ही कोणाच्या मद्ध्यात नसायचो..
आणि कोणी त्रास देऊ गेला..
की त्याला अद्दल घडवायला मागे नसायचो..
अशीच आमची मैत्री होती,
अगदी झार्याप्रमाणे निखळ..
एकमेकांबद्दल विचारही होते.
पाण्याप्रमाणे नितळ.
पण एकदिवस ती म्हणाली..
"मला तुझ्याशी बोलायचे नाही..."
का? म्हणून विचारले तर..
"मला तुला ते सांगायचे नाही.."
खोडून विचारल्यावर कळले..
ती माझ्यात गुंतली होती..
मला थोडा धक्काच बसला.. कारण..
ही गोष्ट माझ्या मनातही नव्हती..
थोडा विचार केल्यावर वाटले..
मलाही ती आवडते..
एखाद्या दिवशी नाही भेटलो तर..
माझे ही खूपकही आडते..
पण असा विचार कराण्याइतके..
नशीब साथीला नव्हतेच कधी..
कारण माने जरी जूळली तरी..
'जोड्या' तर जुळल्या होत्याच आधी...
मग मात्र म्हटले तिला मी -
"ती आहे... नको तू बोलूस...
पण... विसरुही नकोस, कोणी मित्र आहे तुझा..
हाक दे केव्हाही.. जेव्हा मदत लागेल तुला.."
माझ्याही मनात राहशील तू..
अन् तुझी निखळ मैत्री.. तशीच..
वेगळे होऊनही एकटत्रच असु..
विसरणार नाही मी तुला.. कधीच..
गर्दी असेल भेटायच्या जागी..
तर हाक मारायचो एकमेकांना... हात उंचावून..
भेटलो की बोलायचो.. माझ्याबद्दल, तिच्याबद्दल..
आणि खूप सार्‍या विषयांबद्दल...
रंगायच्या आमच्या गप्पा.. भरपूर..
भाणही नसायचे.. वेलेबद्दल..
इतक्या गर्दितही गप्पा मारताना..
आम्ही कोणाच्या मद्ध्यात नसायचो..
आणि कोणी त्रास देऊ गेला..
की त्याला अद्दल घडवायला मागे नसायचो..
अशीच आमची मैत्री होती,
अगदी झार्याप्रमाणे निखळ..
एकमेकांबद्दल विचारही होते.
पाण्याप्रमाणे नितळ.
पण एकदिवस ती म्हणाली..
"मला तुझ्याशी बोलायचे नाही..."
का? म्हणून विचारले तर..
"मला तुला ते सांगायचे नाही.."
खोडून विचारल्यावर कळले..
ती माझ्यात गुंतली होती..
मला थोडा धक्काच बसला.. कारण..
ही गोष्ट माझ्या मनातही नव्हती..
थोडा विचार केल्यावर वाटले..
मलाही ती आवडते..
एखाद्या दिवशी नाही भेटलो तर..
माझे ही खूपकही आडते..
पण असा विचार कराण्याइतके..
नशीब साथीला नव्हतेच कधी..
कारण माने जरी जूळली तरी..
'जोड्या' तर जुळल्या होत्याच आधी...
मग मात्र म्हटले तिला मी -
"ती आहे... नको तू बोलूस...
पण... विसरुही नकोस, कोणी मित्र आहे तुझा..
हाक दे केव्हाही.. जेव्हा मदत लागेल तुला.."
माझ्याही मनात राहशील तू..
अन् तुझी निखळ मैत्री.. तशीच..
वेगळे होऊनही एकटत्रच असु..
विसरणार नाही मी तुला.. कधीच..
वेड...
वेड चांदण्यांचे.. मला नव्हतेच कधी..
होते तर ते त्या चंद्राचे...
जो कधीच उगवला नाही..
मी आकाश न्याहाळताना
वेड नव्हते मला.. त्या गवतफुलांचेही...
होते तर ते त्या गुलाबाचे..
जो कधीच फुलला नाही..
मी बागेत रमताना
वेड तर नव्हतेच मला.. शिपल्यांचे ही..
होते तर ते त्या शंखाचे...
जो सापडलाच नाही कधी...
मी समुद्राकिनारी फिरताना...
वेड तर मला.. गर्दीचेही नव्हते कधी..
होते तर ते.. कोण्या दर्दिचे..
जो मला भेटलाच नाही..
मी जत्रेत शोधताना..
होते तर ते त्या चंद्राचे...
जो कधीच उगवला नाही..
मी आकाश न्याहाळताना
वेड नव्हते मला.. त्या गवतफुलांचेही...
होते तर ते त्या गुलाबाचे..
जो कधीच फुलला नाही..
मी बागेत रमताना
वेड तर नव्हतेच मला.. शिपल्यांचे ही..
होते तर ते त्या शंखाचे...
जो सापडलाच नाही कधी...
मी समुद्राकिनारी फिरताना...
वेड तर मला.. गर्दीचेही नव्हते कधी..
होते तर ते.. कोण्या दर्दिचे..
जो मला भेटलाच नाही..
मी जत्रेत शोधताना..
पुन्हा तिच्या प्रेमात
पाउस... आभाळ.. वीज आणि छत्री..
दोघेच रस्त्यावर.. अन् 'ती' ही भित्री...
वीज आपल्यावरच पडणार अशी तिला खात्री..
अन्, तिच्याबद्दलचे प्रेम.. दाटलेले.. त्याच्या नेत्रि...
ढग दाटून आल्यापासून ती त्याला बिलगलेलि..
त्यातून तिची नवी साडी.. भिजलेली..
त्याला मात्र एकच काळजी पडलेली..
उडून तर नाहीना जाणार.. छत्रि.. धरलेली?
अश्यात अचानक वारा आला..
आणि खरेच छत्रि घेऊन गेला..
तिचा चेहरा कावरा बावरा.. अन्..
काय करावे कळेचना त्याला...
कुठून काय माहीत पण
तिला अचानक आनंद झाला..
भर पावसात तिच्या तारुण्यला..
जणू बहारच आला..
पावसमध्ये भिजताना ती
सारे काही विसरून गेली..
बेभान पाओस अनुभवताना त्यालाही ती
स्तिमित करून गेली..
तो मात्र तिच्याकडे पहातच होता..
तिचे सौंदर्य..
अन् हे नवे रूप पाहून
पुन्हा तिच्या प्रेमात पडला...
दोघेच रस्त्यावर.. अन् 'ती' ही भित्री...
वीज आपल्यावरच पडणार अशी तिला खात्री..
अन्, तिच्याबद्दलचे प्रेम.. दाटलेले.. त्याच्या नेत्रि...
ढग दाटून आल्यापासून ती त्याला बिलगलेलि..
त्यातून तिची नवी साडी.. भिजलेली..
त्याला मात्र एकच काळजी पडलेली..
उडून तर नाहीना जाणार.. छत्रि.. धरलेली?
अश्यात अचानक वारा आला..
आणि खरेच छत्रि घेऊन गेला..
तिचा चेहरा कावरा बावरा.. अन्..
काय करावे कळेचना त्याला...
कुठून काय माहीत पण
तिला अचानक आनंद झाला..
भर पावसात तिच्या तारुण्यला..
जणू बहारच आला..
पावसमध्ये भिजताना ती
सारे काही विसरून गेली..
बेभान पाओस अनुभवताना त्यालाही ती
स्तिमित करून गेली..
तो मात्र तिच्याकडे पहातच होता..
तिचे सौंदर्य..
अन् हे नवे रूप पाहून
पुन्हा तिच्या प्रेमात पडला...
कदाचित.. .आता प्रवाहच उल्टा झालाय...
मी समजत होतो..
की सगळे येतील माझ्यासोबत..
चांगल्या गोष्टींसाठी मिळेल चांगली नौबत..
पण असे काहीच झाले नाही..
कारण मी प्रवाहाच्या विरुद्ध जाउ पहात होतो..
कोणालाच नकोय इथे शिवरायांच्या गोष्टी..
कोणालाच नकोय शंभू-शाहूशी दोस्ती..
हवाय फक्त प्रत्येकाला वेळ..
घालवण्यासाठी...
नकोय कोणालाच तो..
काही करून दाखवण्यासाठी..
कारण, प्रत्येकाचे आयुष्य
बिज़ी होत चाललाय..
प्रत्येकाचे मन
विरंगुळ्यासाठी क्रेझी झालेय..
सांगितले कुणा जर आठव तुझा इतिहास..
तर उत्तर मिळते..
वेळ नाहीए... बंद कर बकवास..
पण इतके करूनही
प्रत्येकाला शिवबाची ओळख हवी..
का ते माहीत नाही..
असे का होतेय काहीच कळत नाही..
मी समजत होतो..
की सगळे येतील माझ्यासोबत..
चांगल्या गोष्टींसाठी मिळेल चांगली नौबत..
पण असे काहीच झाले नाही..
कारण मी प्रवाहाच्या विरुद्ध जाउ पहात होतो..
कोणालाच नकोय इथे शिवरायांच्या गोष्टी..
कोणालाच नकोय शंभू-शाहूशी दोस्ती..
हवाय फक्त प्रत्येकाला वेळ..
घालवण्यासाठी...
नकोय कोणालाच तो..
काही करून दाखवण्यासाठी..
कारण, प्रत्येकाचे आयुष्य
बिज़ी होत चाललाय..
प्रत्येकाचे मन
विरंगुळ्यासाठी क्रेझी झालेय..
सांगितले कुणा जर आठव तुझा इतिहास..
तर उत्तर मिळते..
वेळ नाहीए... बंद कर बकवास..
पण इतके करूनही
प्रत्येकाला शिवबाची ओळख हवी..
का ते माहीत नाही..
असे का होतेय काहीच कळत नाही..
रनरनते उन दिसते कसे...
पहिले नाही मी कधीच..
पण त्याचे चटके मात्र सोसलेत..
आयुष्यभर..
पहिल्या पावसाने भिजलेली माती..
किती सुंदर ते नाही माहीत मला..
पण, तिचा सुगंध मात्र भरलाय
माझ्या मनभर..
भरून आलेले आभाळ आणि वीज
पहिलेच नाही मी कधी..
पण त्यांच्या कडकडाटाने
मिळते मला चाहूल त्यांच्या येण्याची..
इंद्रधनू म्हणे सात रंग घेऊन येते..
कसे दिसते ते मात्र माहीत नाही..
पण किती आनंद देते हे कळते
सर्वांच्या आवाजावरून..
हे सर्व मी जाणून आहे तरीही..
एकदा मला हे जरा वेगळे अनुभवायाचे आहे..
ते उन.. तो पाउस.. भरलेले आभाळ..
इंद्रधनूचे रंग.. सारे सारे मला..
माझ्या डोळ्याने पहायचय....
फक्त एकदा दिसू देवा मला हे सारे कसे दिसते..
साठवून ठेवीन मनात सारे..
बंद करेन पुन्हा डोळे.. कायमचे..
खरंच देवा.. तुझी शपथ..
पहिले नाही मी कधीच..
पण त्याचे चटके मात्र सोसलेत..
आयुष्यभर..
पहिल्या पावसाने भिजलेली माती..
किती सुंदर ते नाही माहीत मला..
पण, तिचा सुगंध मात्र भरलाय
माझ्या मनभर..
भरून आलेले आभाळ आणि वीज
पहिलेच नाही मी कधी..
पण त्यांच्या कडकडाटाने
मिळते मला चाहूल त्यांच्या येण्याची..
इंद्रधनू म्हणे सात रंग घेऊन येते..
कसे दिसते ते मात्र माहीत नाही..
पण किती आनंद देते हे कळते
सर्वांच्या आवाजावरून..
हे सर्व मी जाणून आहे तरीही..
एकदा मला हे जरा वेगळे अनुभवायाचे आहे..
ते उन.. तो पाउस.. भरलेले आभाळ..
इंद्रधनूचे रंग.. सारे सारे मला..
माझ्या डोळ्याने पहायचय....
फक्त एकदा दिसू देवा मला हे सारे कसे दिसते..
साठवून ठेवीन मनात सारे..
बंद करेन पुन्हा डोळे.. कायमचे..
खरंच देवा.. तुझी शपथ..
ती.. निघून गेली आणि त्याच्या मनाने त्याला काही सांगितले..
बघ.. सांगितले होते ना तुला..
त्रास देऊ नको तिला...
गेली बघ ती रागावुन...
आता बस आठवण करत तिची ... .
म्हणत बस्स... मी असा का वागलो...
ती पुन्हा भेटली की राग काढेन तिचा..
तिला छान गिफ्ट देईन.. वगैरे वगैरे..
पण आत्तातरि ती निघूनच गेली ना..
आता इतका विचार करून काही होणार नाहीए..
उत.. ती जास्त लांब गेली नसेल..
तिला गाठ आणि आत्ताच तिची
समजूत काढ..
हो.. नाहीतर उगीच नंतर सगळे तानत जाते..
आणि कधी तर नाते तुतायला ही येते..
इतक्या लांबवर जाण्याआधीच तिला सांग..
तुझे तिच्यावर किती प्रेम आहे..
अरे वेड्या तिलाही हेच हवे असेल.. पण
ती काय तुला तसे सांगून जाईल?
जा बघू... लौकर..
बघ.. सांगितले होते ना तुला..
त्रास देऊ नको तिला...
गेली बघ ती रागावुन...
आता बस आठवण करत तिची ... .
म्हणत बस्स... मी असा का वागलो...
ती पुन्हा भेटली की राग काढेन तिचा..
तिला छान गिफ्ट देईन.. वगैरे वगैरे..
पण आत्तातरि ती निघूनच गेली ना..
आता इतका विचार करून काही होणार नाहीए..
उत.. ती जास्त लांब गेली नसेल..
तिला गाठ आणि आत्ताच तिची
समजूत काढ..
हो.. नाहीतर उगीच नंतर सगळे तानत जाते..
आणि कधी तर नाते तुतायला ही येते..
इतक्या लांबवर जाण्याआधीच तिला सांग..
तुझे तिच्यावर किती प्रेम आहे..
अरे वेड्या तिलाही हेच हवे असेल.. पण
ती काय तुला तसे सांगून जाईल?
जा बघू... लौकर..
आणि मी कविता लिहायला घेतो..
बाप रे..... .......
म्हणजे खूप चिडलेली आहे ही..
ह्म... म्हणजे काहीतरी खास करावे लागणार...
काय करावे रे मना.. तिला मनवण्यासाठी?
तारे आणायचे तोडून?..... तारे...
काहीतरीच.. जुने झाले रे .. चंद्र तारे ...
मग.. गुलाब किंवा फुलांचा गुच्छ...???
ह्म... पण तो एका दिवसात कोमेजून जाणार...
त्यात तिला आवडत नाही गुलाब...
आता बोल.. काय करायचे?...
काहीतरी अगदी खास करावे लागेल..
चाल.. एक छानसे गिफ्ट आणू तिच्यासाठी..
पण.. खूप वेळ लागेल..
त्यापेक्षा.. एक झक्कास आयडिया आहे..
एक कविताच करूयात दोघे मिळून
तिच्यासाठी..
चालेल... कविताच करूयात...
अरे पण तिला तर कविता आवडत नाही ना..
आवडेल रे.. नक्की आवडेल.. मनापासून लिहितोय ना आपण..
मग नक्कीच आवडेल..
चाल.. कविताच करू.. ..
(आणि मी कविता लिहायला घेतो.. )
म्हणजे खूप चिडलेली आहे ही..
ह्म... म्हणजे काहीतरी खास करावे लागणार...
काय करावे रे मना.. तिला मनवण्यासाठी?
तारे आणायचे तोडून?..... तारे...
काहीतरीच.. जुने झाले रे .. चंद्र तारे ...
मग.. गुलाब किंवा फुलांचा गुच्छ...???
ह्म... पण तो एका दिवसात कोमेजून जाणार...
त्यात तिला आवडत नाही गुलाब...
आता बोल.. काय करायचे?...
काहीतरी अगदी खास करावे लागेल..
चाल.. एक छानसे गिफ्ट आणू तिच्यासाठी..
पण.. खूप वेळ लागेल..
त्यापेक्षा.. एक झक्कास आयडिया आहे..
एक कविताच करूयात दोघे मिळून
तिच्यासाठी..
चालेल... कविताच करूयात...
अरे पण तिला तर कविता आवडत नाही ना..
आवडेल रे.. नक्की आवडेल.. मनापासून लिहितोय ना आपण..
मग नक्कीच आवडेल..
चाल.. कविताच करू.. ..
(आणि मी कविता लिहायला घेतो.. )
माझ्या शब्दांच्या खातर..
मित्रांनो...
शब्द काही नाचत नाही मी म्हणेल तसे..
इतकेच की.. कधी कधी..
माझ्या विनंतीवरुन ..
माझी मदत करायला येतात ते..
अगदी गरज पडेल तेव्हा..
कोणाला हसवायला.. कोणाला रडवायला...
कोणी रूसल्यावर त्याला फुलवायला ...
माझी अशी मदत लागताच नाही त्यांना..
तेच करून जातात त्यांना हवे ते..
ते सांगून जातात ...
जे मला म्हणायचे ते..
पण लोक मात्र उगीचच मला श्रेय देतात..
पण.. माझ्या शब्दांच्या खातर..
त्यांच्या माझ्या मैत्रिखातर..
मी झालेले कौतुक स्वीकारत राहतो..
आणि माझ्या मित्रांना..
शब्दांना घेऊन..
नेहमीच सगळ्यांच्या भेटीला येत राहतो..
शब्द काही नाचत नाही मी म्हणेल तसे..
इतकेच की.. कधी कधी..
माझ्या विनंतीवरुन ..
माझी मदत करायला येतात ते..
अगदी गरज पडेल तेव्हा..
कोणाला हसवायला.. कोणाला रडवायला...
कोणी रूसल्यावर त्याला फुलवायला ...
माझी अशी मदत लागताच नाही त्यांना..
तेच करून जातात त्यांना हवे ते..
ते सांगून जातात ...
जे मला म्हणायचे ते..
पण लोक मात्र उगीचच मला श्रेय देतात..
पण.. माझ्या शब्दांच्या खातर..
त्यांच्या माझ्या मैत्रिखातर..
मी झालेले कौतुक स्वीकारत राहतो..
आणि माझ्या मित्रांना..
शब्दांना घेऊन..
नेहमीच सगळ्यांच्या भेटीला येत राहतो..
ग्रहण..
काल रात्री ग्रहण लागले.. चंद्राला..
पौर्णिमेचा चंद्र अचानक...
अंधाराने खाउन टाकला..
ग्रहण काही साधे नाही खग्रास ग्रहण..
अंधार झाला...
अगदी भयाण अंधार..
खूप दिवसात असा अंधार पहिला नव्हता...
चंद्र तसा रोजचाच
पण त्याला एक वेगळे तेज आले होते..
दिसामजी चंद्र अगदी शुभ्र होत जात होता..
कधीही नव्हता इतका ...
शुभ्र...
प्रेमात पडलेल्यांच्या पवित्र नात्यांनीच जणू
त्याला नवे तेज दिले होते..
पण कालची रात्रच काही और होती..
त्या प्रेमभावनेवरच कोणी घातला होता घाला..
आणि त्याच वेळी अचानक...
हळू हळू..
चंद्र लहान लहान होत गेला..
अंधार...
काळाकुट्ट अंधार..
कदाचित ग्रहण सुटेलही..
पण..
चंद्राला त्याचे ते शुभ्र तेज...
पुन्हा मिळेल??
पौर्णिमेचा चंद्र अचानक...
अंधाराने खाउन टाकला..
ग्रहण काही साधे नाही खग्रास ग्रहण..
अंधार झाला...
अगदी भयाण अंधार..
खूप दिवसात असा अंधार पहिला नव्हता...
चंद्र तसा रोजचाच
पण त्याला एक वेगळे तेज आले होते..
दिसामजी चंद्र अगदी शुभ्र होत जात होता..
कधीही नव्हता इतका ...
शुभ्र...
प्रेमात पडलेल्यांच्या पवित्र नात्यांनीच जणू
त्याला नवे तेज दिले होते..
पण कालची रात्रच काही और होती..
त्या प्रेमभावनेवरच कोणी घातला होता घाला..
आणि त्याच वेळी अचानक...
हळू हळू..
चंद्र लहान लहान होत गेला..
अंधार...
काळाकुट्ट अंधार..
कदाचित ग्रहण सुटेलही..
पण..
चंद्राला त्याचे ते शुभ्र तेज...
पुन्हा मिळेल??
(मनाने माझ्याशी घातलेला वाद... )
नकोच होते तू असे वागायला..
नकोच होतेस जीव लावायला..
काय होईल म्हणे जास्तीत जास्त .. पुन्हा तेच लागेल..
अरे पण ती तेच मला लागते..
त्याचे काय?
तुला काय रे.. हवा त्याला जीव लाव..
जसे वाटेल तसे वाग तू..
पण मला सांग उगीच इतकी निर्मल,
निरव्याज माया लावतोस तू..
अगदी सगळ्यांशीच चांगला वागतोस..
सगळ्यांशीच जवळीक साधतोस..
पण नंतर काय होते?
नेमेची येतो मग पावसाळा...
तुझे हे नेहमीचेच झालेय रे..
पण मी तरी किती जखमा झेलायच्या?
बास झाले आता तुझे हे नाटक..
बंद कर आता तुझ्या या सवयी...
किती दिवस चालणार तुझे हे असे?
आणि असेच वागायचे तर सांग तरी...
नाही.. दगडाचे काही गुण आलेत माझ्यात..
सारखीच ठेच लागून... आता अगदी पाषाणच होईन म्हणतो..
मग तू काहीही कर..
मी काहीही बोलणार नाही...
नकोच होतेस जीव लावायला..
काय होईल म्हणे जास्तीत जास्त .. पुन्हा तेच लागेल..
अरे पण ती तेच मला लागते..
त्याचे काय?
तुला काय रे.. हवा त्याला जीव लाव..
जसे वाटेल तसे वाग तू..
पण मला सांग उगीच इतकी निर्मल,
निरव्याज माया लावतोस तू..
अगदी सगळ्यांशीच चांगला वागतोस..
सगळ्यांशीच जवळीक साधतोस..
पण नंतर काय होते?
नेमेची येतो मग पावसाळा...
तुझे हे नेहमीचेच झालेय रे..
पण मी तरी किती जखमा झेलायच्या?
बास झाले आता तुझे हे नाटक..
बंद कर आता तुझ्या या सवयी...
किती दिवस चालणार तुझे हे असे?
आणि असेच वागायचे तर सांग तरी...
नाही.. दगडाचे काही गुण आलेत माझ्यात..
सारखीच ठेच लागून... आता अगदी पाषाणच होईन म्हणतो..
मग तू काहीही कर..
मी काहीही बोलणार नाही...
आम्हीच राजे राहणार...
आम्ही मराठे.. मरहट्टे
राजे होतो.. राजे आहोत... या महाराष्ट्राचे...
अन्.. आम्हीच राजे राहणार...
स्वराज्यासाठी लढणार..
पण ते घडवण्यासाठी
थोडेही नाही वाकणार..
कारण आम्ही राजे
होतो आणि राहणार...
कष्ट कशाला करावे??
आहे तसेच राहावे...
जर कोणी दुसरा करू पाहील आमचे काम
तर त्याला शिव्या मात्र देणार..
कारण आम्ही राजे..
होतो.. आहोत.. आणि राहणार..
माय मराठीसाठीच झगडणार...
अगदी रक्त ही सांडणार...
पण त्या माय साठी आम्ही
घाम नाही गळणार..
कारण.. आम्ही राजे..
होतो, आहोत आणि
आम्हीच राजे राहणार...
राजे होतो.. राजे आहोत... या महाराष्ट्राचे...
अन्.. आम्हीच राजे राहणार...
स्वराज्यासाठी लढणार..
पण ते घडवण्यासाठी
थोडेही नाही वाकणार..
कारण आम्ही राजे
होतो आणि राहणार...
कष्ट कशाला करावे??
आहे तसेच राहावे...
जर कोणी दुसरा करू पाहील आमचे काम
तर त्याला शिव्या मात्र देणार..
कारण आम्ही राजे..
होतो.. आहोत.. आणि राहणार..
माय मराठीसाठीच झगडणार...
अगदी रक्त ही सांडणार...
पण त्या माय साठी आम्ही
घाम नाही गळणार..
कारण.. आम्ही राजे..
होतो, आहोत आणि
आम्हीच राजे राहणार...
मी कविता केली...
कविता मी केली होती...
ती येण्याआधी.. ती आली तेव्हा..
ती होती तेव्हा.. अन् ती गेली तेव्हा..
कविता मी केली होती..
मी आनंदी असताना.. काही स्वप्न पाहताना..
काही स्वप्न मोडताना.. अन् त्यामुळेच निराश होताना..
कविता मी केली होती..
पावसात भिजताना... उन्हात होर्पलताना..
थंडीत कूड्कडताना अन् वारा शोंबतना..
कविता केली होती मी
तेव्हाही, जेव्हा चंद्र रात्रभर हसला..
तेव्हाही जेव्हा.. सूर्य ढगांमधे हरवला..
अं जेव्हा... हे दोघेही नव्हते तेव्हा..
कविता केली मी..
अगदी निराश झालेल्या एका युवावर..
शब्दांवर राज्य करणार्‍या कविवर...
प्रेमात पडलेल्या युवतीवर ही...
पण कविता, शब्द, यमक...
यांनीच दिली मला साथ..
त्यातून मांडले मी विषय जे...
त्यातून उलगडले विश्व जायांचे..
त्यांची साथ कधी मिळालीच नाही...
तेव्हा मी कविता केली...
माझ्यावरच... ती होती... मौनाची....
ती येण्याआधी.. ती आली तेव्हा..
ती होती तेव्हा.. अन् ती गेली तेव्हा..
कविता मी केली होती..
मी आनंदी असताना.. काही स्वप्न पाहताना..
काही स्वप्न मोडताना.. अन् त्यामुळेच निराश होताना..
कविता मी केली होती..
पावसात भिजताना... उन्हात होर्पलताना..
थंडीत कूड्कडताना अन् वारा शोंबतना..
कविता केली होती मी
तेव्हाही, जेव्हा चंद्र रात्रभर हसला..
तेव्हाही जेव्हा.. सूर्य ढगांमधे हरवला..
अं जेव्हा... हे दोघेही नव्हते तेव्हा..
कविता केली मी..
अगदी निराश झालेल्या एका युवावर..
शब्दांवर राज्य करणार्‍या कविवर...
प्रेमात पडलेल्या युवतीवर ही...
पण कविता, शब्द, यमक...
यांनीच दिली मला साथ..
त्यातून मांडले मी विषय जे...
त्यातून उलगडले विश्व जायांचे..
त्यांची साथ कधी मिळालीच नाही...
तेव्हा मी कविता केली...
माझ्यावरच... ती होती... मौनाची....
ती आली होती इथे..
ती आली होती इथे..
मी तिच्याच विचारात गुंग असताना...
तिची स्वप्ने पहात..
स्वप्नात तिच्याशीच गप्पा मारताना...
तिच्यासाठी मी कोण..
माझ्यासाठी ती काय ?
मग अगदी महत्वाच्या विषयांपासून ते..
नको असलेल्या गोष्टींबद्दल...
मागच्या जन्मीचे नाते..
पुढच्या जन्मीचे बंध..
अश्या अगदी जन्मभरच्या गप्पा मारुन
ती पुन्हा निघून गेली..
तेव्हा कळले
ही झोप नव्हती, स्वप्नही नव्हते..
ती तर खरेच मला आत्ताच भेटून गेली..
मी तिच्याच विचारात गुंग असताना...
तिची स्वप्ने पहात..
स्वप्नात तिच्याशीच गप्पा मारताना...
तिच्यासाठी मी कोण..
माझ्यासाठी ती काय ?
मग अगदी महत्वाच्या विषयांपासून ते..
नको असलेल्या गोष्टींबद्दल...
मागच्या जन्मीचे नाते..
पुढच्या जन्मीचे बंध..
अश्या अगदी जन्मभरच्या गप्पा मारुन
ती पुन्हा निघून गेली..
तेव्हा कळले
ही झोप नव्हती, स्वप्नही नव्हते..
ती तर खरेच मला आत्ताच भेटून गेली..
अंतर...
कणाकणातही असते अंतर...
क्षणाक्षणातही असते अंतर..
तनातनातही असते अंतर...
मनामनातही असते अंतर..
जीवन म्हणजे तरी काय हो??
जन्म अन् मृत्युतले अंतर..
अंतर कापायचे की..जीवन जगायचे
ज्याचे त्याने ठरवायचे असते..
कारण, या जगात येणार्‍या प्रत्येकालाच..
एके दिवशी परतायचे असते..
क्षणाक्षणातही असते अंतर..
तनातनातही असते अंतर...
मनामनातही असते अंतर..
जीवन म्हणजे तरी काय हो??
जन्म अन् मृत्युतले अंतर..
अंतर कापायचे की..जीवन जगायचे
ज्याचे त्याने ठरवायचे असते..
कारण, या जगात येणार्‍या प्रत्येकालाच..
एके दिवशी परतायचे असते..
बघ देवा.... वार झाली इथवर आलो तरी पाउस काही येईना..
लावलेल्या पिकाचं काय झालं आसलं?
या विचारानच बघ पाय हितनं हालंना...
विटठला का रे राज्या कोपलास असा...
का आखदलास तुझा पसा?
पंढारीनता.. एवढ्यावर्षी दया कर आणि
काळी माय भिजू दे..
पाउस पडून हिरवाईनं सजु दे...
एवढा कर माझ्यासाठी
तुझं नाव सारखं घेईन..
जास्ती नाही करू शकत पण..
पुन्हा वारीला नक्की येइन..
लावलेल्या पिकाचं काय झालं आसलं?
या विचारानच बघ पाय हितनं हालंना...
विटठला का रे राज्या कोपलास असा...
का आखदलास तुझा पसा?
पंढारीनता.. एवढ्यावर्षी दया कर आणि
काळी माय भिजू दे..
पाउस पडून हिरवाईनं सजु दे...
एवढा कर माझ्यासाठी
तुझं नाव सारखं घेईन..
जास्ती नाही करू शकत पण..
पुन्हा वारीला नक्की येइन..
ती... गेली... तेव्हा....
ती.. गेली... तेव्हा..
ना पाउस.. रिमझिम..
ना सूर्य... किरणंशी खेळणारा..
चंद्रही नव्हता हसता...
फक्त दिसला... एक तारा निखलणारा...
ती... गेली... तेव्हा..
घरट्याच्या वाटेवर पक्षी..
पण अगदी शांत, उदास...
घरातेही डोलीमधले.. उध्वस्त...
चटका लावून गेले मनास..
ती... गेली... तेव्हा...
जलधारा डोळ्यांमधल्या...
सुकून.. आटून गेलेल्या..
मनातल्या सार्‍या संवेदना...
थकून.. मरून गेलेल्या..
ती... गेली... तेव्हा....
ना पाउस.. रिमझिम..
ना सूर्य... किरणंशी खेळणारा..
चंद्रही नव्हता हसता...
फक्त दिसला... एक तारा निखलणारा...
ती... गेली... तेव्हा..
घरट्याच्या वाटेवर पक्षी..
पण अगदी शांत, उदास...
घरातेही डोलीमधले.. उध्वस्त...
चटका लावून गेले मनास..
ती... गेली... तेव्हा...
जलधारा डोळ्यांमधल्या...
सुकून.. आटून गेलेल्या..
मनातल्या सार्‍या संवेदना...
थकून.. मरून गेलेल्या..
ती... गेली... तेव्हा....
पाउस... आत्ता कुठे पडू लागलाय...
अजुन तरी फक्त माती भिजलिये...
आत्ता कुठे झरा वाहू लागलाय...
आत्ता कुठे फुटू लागलेत अंकुर...
हळूहळू सारे अंकुर आकार घेऊ लागतील..
हळूहळू त्यांना थोडा रांग चढत जाईल..
झरेहि होतील मोठे, अन् वाढेल खळखळात..
डोंगर दर्यांतून वाहताना होतील त्यांचे धबधबे..
तेव्हा कुठे म्हणता येईल...
पाउस... झाला बरं का..
नाहीतर काय...
अंगणात पाण्याचा सडा....
थोडासा मातीला सुगंध... आणि...
थोड्यावेळाने... धरेला.. पुन्हा.. तडा...
अजुन तरी फक्त माती भिजलिये...
आत्ता कुठे झरा वाहू लागलाय...
आत्ता कुठे फुटू लागलेत अंकुर...
हळूहळू सारे अंकुर आकार घेऊ लागतील..
हळूहळू त्यांना थोडा रांग चढत जाईल..
झरेहि होतील मोठे, अन् वाढेल खळखळात..
डोंगर दर्यांतून वाहताना होतील त्यांचे धबधबे..
तेव्हा कुठे म्हणता येईल...
पाउस... झाला बरं का..
नाहीतर काय...
अंगणात पाण्याचा सडा....
थोडासा मातीला सुगंध... आणि...
थोड्यावेळाने... धरेला.. पुन्हा.. तडा...
मी परत आलोय...
संध्याकाळ...
सूर्य... दिवसभर फिरून थकलेला
अगदी लालबुंद झालेला.
हळू हळू मावळू लागतो..
आणि.. अचानकच अंधाराला
नवा उन्माद चढू लागतो..
पुन्हा एकदा अंधाराचे साम्राज्य येते...
आणि अंधार आपला तो उन्माद,
माज सार्‍या जगतावर पसरवून टाकतो...
सार्‍या जगावर आपले सावट पसरवत..
अगदी निर्लज्जपणे त्याच्याच रंगाप्रमाणे..
किंबहुना त्याहूनही कृष्णवर्णीय कृत्ये करू लागतो...
आणि त्याला असे वाटू लागते...
बस्स... आता राहणार तो फक्त मीच...
कोण अडवणार मला?
कोण वाचवणार या जगास माझ्यापासून?
माझ्याच कवेत तर राहणार सगळे...
पण तेवढ्यात कुठून तरी
एक प्रकाश किरण येतो...
आणि त्या मागो माग...
अंधरावर मात करत...
पुन्हा.. सूर्य येतो...
अन् म्हणतो..
"या जगाचा उद्धार करायला...
मी आलोय....
होय... मी परत आलोय..."
सूर्य... दिवसभर फिरून थकलेला
अगदी लालबुंद झालेला.
हळू हळू मावळू लागतो..
आणि.. अचानकच अंधाराला
नवा उन्माद चढू लागतो..
पुन्हा एकदा अंधाराचे साम्राज्य येते...
आणि अंधार आपला तो उन्माद,
माज सार्‍या जगतावर पसरवून टाकतो...
सार्‍या जगावर आपले सावट पसरवत..
अगदी निर्लज्जपणे त्याच्याच रंगाप्रमाणे..
किंबहुना त्याहूनही कृष्णवर्णीय कृत्ये करू लागतो...
आणि त्याला असे वाटू लागते...
बस्स... आता राहणार तो फक्त मीच...
कोण अडवणार मला?
कोण वाचवणार या जगास माझ्यापासून?
माझ्याच कवेत तर राहणार सगळे...
पण तेवढ्यात कुठून तरी
एक प्रकाश किरण येतो...
आणि त्या मागो माग...
अंधरावर मात करत...
पुन्हा.. सूर्य येतो...
अन् म्हणतो..
"या जगाचा उद्धार करायला...
मी आलोय....
होय... मी परत आलोय..."
विश्वास
आजकाल...
ती मला पाहतही नाही...
इतकेच काय...
ओळखही दाखवत नाही..
आलीच सामोरी
तर बोलतही नाही...
पण, तरीही...
मी तिला नेहमी पत्रे लिहितो..
तिची आठवण आली
की एखादा मिस्ड कॉल ही करतो..
कारण मला माहितीये..
जरी ती नाही बोलली..
नाही ऐकले माझे काही..
तरी.. माझी पत्रं
ती नक्कीच वाचत असेल..
मिस्ड कॉल पाहून
रिप्लाय करायची इच्छाही तिला होत असेल..
पण नेमके हेच तिला जमत नाही...
पण म्हणून तिला माझ्याबद्दल
काहीच वाटत नाही..असे मला वाटत नाही..
कारण तिच्या प्रत्येक श्वासात
माझाही एक श्वास आहे..
आणि म्हणूनच ती अजूनही 'आहे'...
यावर माझा विश्वास आहे..
ती मला पाहतही नाही...
इतकेच काय...
ओळखही दाखवत नाही..
आलीच सामोरी
तर बोलतही नाही...
पण, तरीही...
मी तिला नेहमी पत्रे लिहितो..
तिची आठवण आली
की एखादा मिस्ड कॉल ही करतो..
कारण मला माहितीये..
जरी ती नाही बोलली..
नाही ऐकले माझे काही..
तरी.. माझी पत्रं
ती नक्कीच वाचत असेल..
मिस्ड कॉल पाहून
रिप्लाय करायची इच्छाही तिला होत असेल..
पण नेमके हेच तिला जमत नाही...
पण म्हणून तिला माझ्याबद्दल
काहीच वाटत नाही..असे मला वाटत नाही..
कारण तिच्या प्रत्येक श्वासात
माझाही एक श्वास आहे..
आणि म्हणूनच ती अजूनही 'आहे'...
यावर माझा विश्वास आहे..
मी...
मी...
गडगडनारा मेघ मी...
कडाडनारी वीज मी..
पानावरला थेंब मी... अंकुरणारे बीज मी...
उधाणलेला वारा मी...
टपटपणार्‍या गारा मी...
खळखलणारा झराही मी... अन्... जलप्रपाती धारा मी...
सुगंधलेली धरती मी...
समुद्राची भरती मी....
गढुळलेला पूर मी... अन्... घाबरलेला उरही मी...
दुथडी वाहति नदिहि मी...
हिरवीगार वादी मी..
बळीराजाचा आनंद मी... अन्... गिरीवेड्यांचा छन्दमी...
निसर्गाचा उद्घोष मी.... सह्याद्रीतला पाउस मी...
गडगडनारा मेघ मी...
कडाडनारी वीज मी..
पानावरला थेंब मी... अंकुरणारे बीज मी...
उधाणलेला वारा मी...
टपटपणार्‍या गारा मी...
खळखलणारा झराही मी... अन्... जलप्रपाती धारा मी...
सुगंधलेली धरती मी...
समुद्राची भरती मी....
गढुळलेला पूर मी... अन्... घाबरलेला उरही मी...
दुथडी वाहति नदिहि मी...
हिरवीगार वादी मी..
बळीराजाचा आनंद मी... अन्... गिरीवेड्यांचा छन्दमी...
निसर्गाचा उद्घोष मी.... सह्याद्रीतला पाउस मी...
चाहूल
चाहूल कोणाची येता...
कोणी होते कावरे बावरे...
येता सामोरी असे कोणी...
मन वेडे.. होते घाबरे...
कधी येता चाहूल कोणाची..
भरतो मनी अतीराग...
येता सामोरी कोणी असे..
मस्तकी.... तळपायाची आग...
चाहूल असे ती एकचि...
प्रतिसाद मात्र निराळे..
प्रत्येक वेळी येती..
मनी तरंग वेगवेगळे.
कोणी होते कावरे बावरे...
येता सामोरी असे कोणी...
मन वेडे.. होते घाबरे...
कधी येता चाहूल कोणाची..
भरतो मनी अतीराग...
येता सामोरी कोणी असे..
मस्तकी.... तळपायाची आग...
चाहूल असे ती एकचि...
प्रतिसाद मात्र निराळे..
प्रत्येक वेळी येती..
मनी तरंग वेगवेगळे.
इथेच थांबेन बहुदा...
कधीपासून वाट पाहतोय...
पण ती अजुन नाही आली..
कितीवेळा साद दिली..
पण प्रतिसादच येत नाही...
वाटेवर दिसतात फक्त
तिच्या पाउलखुणा... जातानाच्या...
सादेला प्रतिसाद येतात फक्त
प्रतिध्वनिन्चे, कुशीतून.... डोंगराच्या...
इथेच तर भेटलो होतो तिला..
अगदी पहिल्यांदा...
इथूनच तर गेली होती ती..
अगदी शेवटची...
जाता जाता म्हटली नाही ती..
परत येइन म्हणून...
पण तरीही वाट पाहतोय तिची...
पाहावीशी वाटते म्हणून..
भीती वाटत राहते..
मी निघताच तिने इथे पोहोचायची...
मी का थांबलो नाही
म्हणून, तिच्या परत मागे फिरायची...
इथेच थांबेन बहुदा...
याच वळणावर...
कदाचित ती पोहोचेलही...
माझ्या.. चीतेच्या जळणावर...
पण ती अजुन नाही आली..
कितीवेळा साद दिली..
पण प्रतिसादच येत नाही...
वाटेवर दिसतात फक्त
तिच्या पाउलखुणा... जातानाच्या...
सादेला प्रतिसाद येतात फक्त
प्रतिध्वनिन्चे, कुशीतून.... डोंगराच्या...
इथेच तर भेटलो होतो तिला..
अगदी पहिल्यांदा...
इथूनच तर गेली होती ती..
अगदी शेवटची...
जाता जाता म्हटली नाही ती..
परत येइन म्हणून...
पण तरीही वाट पाहतोय तिची...
पाहावीशी वाटते म्हणून..
भीती वाटत राहते..
मी निघताच तिने इथे पोहोचायची...
मी का थांबलो नाही
म्हणून, तिच्या परत मागे फिरायची...
इथेच थांबेन बहुदा...
याच वळणावर...
कदाचित ती पोहोचेलही...
माझ्या.. चीतेच्या जळणावर...
कधीतरी भेटल्यावर
कधीतरी भेटल्यावर ती माझ्यावर रागवते..
तू मला भेटतच नाही वगैरे मला ऐकवते...
तेव्हा तिला सांगतो मी...
सखे,
एकमेकांची संगत लाभायला
भेटायलाच हवे, असे नाही...
तुला माझ्या, मला तुझ्या,
भावना समजायला, शब्दांचीही गरज नाही..
मग मात्र ती हळूच माझ्या मिठीत शिरते..
तिची माझी प्रीत पुन्हा..
एकमेकांत विरघळते..
तू मला भेटतच नाही वगैरे मला ऐकवते...
तेव्हा तिला सांगतो मी...
सखे,
एकमेकांची संगत लाभायला
भेटायलाच हवे, असे नाही...
तुला माझ्या, मला तुझ्या,
भावना समजायला, शब्दांचीही गरज नाही..
मग मात्र ती हळूच माझ्या मिठीत शिरते..
तिची माझी प्रीत पुन्हा..
एकमेकांत विरघळते..
स्त्री म्हणजे
स्त्री म्हणजे आई
ममता अन् माया...
आई म्हणजे वटवृक्ष
घनदाट तिची छाया....
स्त्री म्हणजे प्रेयसी
प्रेम आणि विश्वास..
प्रेयसी म्हणजे स्वप्न
सत्य किंवा भास...
स्त्री म्हणजे भक्ति
देवजीची आस..
भक्ति एक भाव..
जिला पुर्णवताचा ध्यास...
स्त्री म्हणजे शक्ति
तरवारीची धार...
शक्ति म्हणजे सामर्थ्य
आत्मसाक्षात्कार....
ममता अन् माया...
आई म्हणजे वटवृक्ष
घनदाट तिची छाया....
स्त्री म्हणजे प्रेयसी
प्रेम आणि विश्वास..
प्रेयसी म्हणजे स्वप्न
सत्य किंवा भास...
स्त्री म्हणजे भक्ति
देवजीची आस..
भक्ति एक भाव..
जिला पुर्णवताचा ध्यास...
स्त्री म्हणजे शक्ति
तरवारीची धार...
शक्ति म्हणजे सामर्थ्य
आत्मसाक्षात्कार....
दोन भारत...
आजच्या भारतात दोन भारत...
एक आकाशात झेपावतोय,
दुसरा गाळात रुतत जातोय...
एक सतत पुढेच जातोय,
दुसरा तसाच मागे राहतोय...
एका भारतात संस्कृती ही श्रीमंती,
दुसर्‍या भारतात श्रीमंती हीच संस्कृती..
एकाला सार्‍या जगाची भीती,
दुसर्‍याची सार्‍या जगाला धास्ती..
एकापुढे अमेरिकही छोटी,
दुसर्‍यापुढे मुंबईही मोठी...
एका भारतात सारे एकत्र,
दुसर्‍या भारतात दंगलींचे सत्र...
एका भारतात होतोय विकास,
दुसरा भारत दिसतोय भकास...
एका भारतात आदर नि प्रेम,
दुसर्‍या भारतात खुन्नस नि गेम...
एका भारतात रामराज्य,
दुसर्‍या भारतात सारेच त्याज्य...
माझा भारत चांगला व्हावा म्हणून कोणी तडफडतोय..
चांगला भारत माझा व्हावा म्हणून कोणी चडफडतोय...
एक आकाशात झेपावतोय,
दुसरा गाळात रुतत जातोय...
एक सतत पुढेच जातोय,
दुसरा तसाच मागे राहतोय...
एका भारतात संस्कृती ही श्रीमंती,
दुसर्‍या भारतात श्रीमंती हीच संस्कृती..
एकाला सार्‍या जगाची भीती,
दुसर्‍याची सार्‍या जगाला धास्ती..
एकापुढे अमेरिकही छोटी,
दुसर्‍यापुढे मुंबईही मोठी...
एका भारतात सारे एकत्र,
दुसर्‍या भारतात दंगलींचे सत्र...
एका भारतात होतोय विकास,
दुसरा भारत दिसतोय भकास...
एका भारतात आदर नि प्रेम,
दुसर्‍या भारतात खुन्नस नि गेम...
एका भारतात रामराज्य,
दुसर्‍या भारतात सारेच त्याज्य...
माझा भारत चांगला व्हावा म्हणून कोणी तडफडतोय..
चांगला भारत माझा व्हावा म्हणून कोणी चडफडतोय...
नशीब माझे
"नशीब माझे , ती भेटली तरी...
वाटले पुन्हा जन्म घ्यावा लागेल...
पण आता नाही घ्यावा लागणार...
याच दिवसाची तर वाट पाहत होतो मी..
चला सुटलो एकदाचा मोक्ष तरी लाभेल आता...
देवा कसे मानू आभार तुझे?"
एवढे सारे मनात चालू असतानाच ती म्हणाली...
"तू पुढच्या जन्मीही भेटसील का रे??
तेव्हाही माझाच होशील ना रे?"
मनातच म्हटले..
"सखे, तुझी वाट पाहता पाहता..
निदान कोटभर जन्म तरी नक्कीच झाले..
आता आणखी एक जन्म.... तसे भले.. "
वाटले पुन्हा जन्म घ्यावा लागेल...
पण आता नाही घ्यावा लागणार...
याच दिवसाची तर वाट पाहत होतो मी..
चला सुटलो एकदाचा मोक्ष तरी लाभेल आता...
देवा कसे मानू आभार तुझे?"
एवढे सारे मनात चालू असतानाच ती म्हणाली...
"तू पुढच्या जन्मीही भेटसील का रे??
तेव्हाही माझाच होशील ना रे?"
मनातच म्हटले..
"सखे, तुझी वाट पाहता पाहता..
निदान कोटभर जन्म तरी नक्कीच झाले..
आता आणखी एक जन्म.... तसे भले.. "
त्यांना वेळ नाही...
आता... वय झालंय माझं...
नाही आता जमत पूर्वीसारखे कष्ट करणं...
होत नाही आता काहीच हातून...
नशिबी उरलय ते फक्त क्षण क्षण मरणं..
एक काळ असा होता जेव्हा
मी अगदी पडेल ते काम केलं...
माझ्या मुलांचे भविष्य घडवायला
जे जे गरजेचं ते केलं...
लेकरानं मागितलं
ते ते आणून दिलं..
लेकरला आवडलं..
ते सारं करू दिलं..
आज माझी लेकरं
खूप मोठी झालीयेत..
संसार थाटलाय त्यांनी
त्यांनाही लेकरं झालीयेत..
पण त्यांच्या सार्‍या व्यापात
त्यांचा कशाशीच मेळ नाही..
आजवर मोठं केलेल्या
आई-बापासठीही त्यांना वेळ नाही...
नाही आता जमत पूर्वीसारखे कष्ट करणं...
होत नाही आता काहीच हातून...
नशिबी उरलय ते फक्त क्षण क्षण मरणं..
एक काळ असा होता जेव्हा
मी अगदी पडेल ते काम केलं...
माझ्या मुलांचे भविष्य घडवायला
जे जे गरजेचं ते केलं...
लेकरानं मागितलं
ते ते आणून दिलं..
लेकरला आवडलं..
ते सारं करू दिलं..
आज माझी लेकरं
खूप मोठी झालीयेत..
संसार थाटलाय त्यांनी
त्यांनाही लेकरं झालीयेत..
पण त्यांच्या सार्‍या व्यापात
त्यांचा कशाशीच मेळ नाही..
आजवर मोठं केलेल्या
आई-बापासठीही त्यांना वेळ नाही...
येतो जेव्हा काळ
जे जे आले जगी या...
जायचेच कधी ना कधी...
कोणासाही नसे कल्पना
आपली वेळ येणार कधी??
प्रत्येक गोष्ट अनिश्चित
तरीही एक मात्र पक्की आहे..
या जगतावर येणार्‍याची
गच्छन्ति नक्की आहे...
तोवर मिळालेल्या संधीचे
सोने करणे जरूरी आहे...
पण मी नाही भीत, कोण मारतो मला...
ही निव्वळ मग्रुरी आहे...
येतो जेव्हा काळ
तेव्हा विचारात नाही कोणासही
नेतो जेव्हा कोणा...
तेव्हा... सांगत नाही कोणासही...
जायचेच कधी ना कधी...
कोणासाही नसे कल्पना
आपली वेळ येणार कधी??
प्रत्येक गोष्ट अनिश्चित
तरीही एक मात्र पक्की आहे..
या जगतावर येणार्‍याची
गच्छन्ति नक्की आहे...
तोवर मिळालेल्या संधीचे
सोने करणे जरूरी आहे...
पण मी नाही भीत, कोण मारतो मला...
ही निव्वळ मग्रुरी आहे...
येतो जेव्हा काळ
तेव्हा विचारात नाही कोणासही
नेतो जेव्हा कोणा...
तेव्हा... सांगत नाही कोणासही...
दिशा चुकली की
आयुष्य भरकटते...
पण... मग,
दिशाहीन आयुष्य असूच कसे शकते??
चुकीची का होईना
दिशा तर मिळालीच ना...
निदान या वळणावर
मला माझी चुक कळलीच ना...
यापुढे काळजी घ्यायची...
निर्धार करायचा..
दिशा.. पुन्हा नाही चुकायची...
समोर येणारी प्रत्येक परिस्थिती
विचार करूनच संभाळायची..
मग काय... दिशा बदलली...
मार्ग बदलला.... पुढे जाउन धेय्यास मिळाला...
आयुष्य भरकटते...
पण... मग,
दिशाहीन आयुष्य असूच कसे शकते??
चुकीची का होईना
दिशा तर मिळालीच ना...
निदान या वळणावर
मला माझी चुक कळलीच ना...
यापुढे काळजी घ्यायची...
निर्धार करायचा..
दिशा.. पुन्हा नाही चुकायची...
समोर येणारी प्रत्येक परिस्थिती
विचार करूनच संभाळायची..
मग काय... दिशा बदलली...
मार्ग बदलला.... पुढे जाउन धेय्यास मिळाला...
५० कविता
ती म्हणे माझ्यावर ५० कविता कर....
आणि मस्तपैकी त्या सजवून मला भेट कर...
कवितेचा विषय काहीही असो,
मी त्याच्यात दिसायला हवी....
प्रत्येक कवितेत मात्र
उपमा मिळावी अगदी नवी..
एवढे सगळे ऐकल्यावर
मला काहीच सुचेना..
कविता सोडा....
साधी चारोळीही जुळेना..
अहो, का म्हणून काय विचारता...
तीही खूप सुंदर आहे....
शब्दही तसे खूप आहेत...
पण तिचे पुरेपूर वर्णन करायला
सगळे मिळूनही अक्षम आहेत...
आणि मस्तपैकी त्या सजवून मला भेट कर...
कवितेचा विषय काहीही असो,
मी त्याच्यात दिसायला हवी....
प्रत्येक कवितेत मात्र
उपमा मिळावी अगदी नवी..
एवढे सगळे ऐकल्यावर
मला काहीच सुचेना..
कविता सोडा....
साधी चारोळीही जुळेना..
अहो, का म्हणून काय विचारता...
तीही खूप सुंदर आहे....
शब्दही तसे खूप आहेत...
पण तिचे पुरेपूर वर्णन करायला
सगळे मिळूनही अक्षम आहेत...
स्मरते मज कविता...
प्रेरणा मिळते मला
कवितेची तिच्या रुपातुनि
प्रेमात बुडता तिच्या मी
होती कविता प्रत्येक क्षणी...
होते कविता हास्याची तिच्या
होते कधी तिच्या रुसन्यातुनी
दिसते कविता तिच्या नेत्रातुन
कधी सापडते तिच्या पाउलखुणातुनी...
तिच्या अश्रूंच्या धारांतूनही
पाझरते कविता
ती नसता तिच्या आठवणीताही
स्मरते मज कविता...
कवितेची तिच्या रुपातुनि
प्रेमात बुडता तिच्या मी
होती कविता प्रत्येक क्षणी...
होते कविता हास्याची तिच्या
होते कधी तिच्या रुसन्यातुनी
दिसते कविता तिच्या नेत्रातुन
कधी सापडते तिच्या पाउलखुणातुनी...
तिच्या अश्रूंच्या धारांतूनही
पाझरते कविता
ती नसता तिच्या आठवणीताही
स्मरते मज कविता...
कई साल गुजर गये..
वो आए तो थे मोहल्ले में हमारें..
ना जाने क्यों हमारें घर नहीं आए...
पता नहीं उन्हे याद भी आती हैं के नहीं...
हमें देखे मुस्काराये थे वो..
शायद कई साल गुजर गये..
ना जाने क्यों हमारें घर नहीं आए...
पता नहीं उन्हे याद भी आती हैं के नहीं...
हमें देखे मुस्काराये थे वो..
शायद कई साल गुजर गये..
दिल नजर करें तो कैसे?
हम तो कब से बैठे हैं दिल हथेलि पे लिये,
के वो आयें और हम उन्हे नजर करें..
पर वो हैं के नजर मिलाते ही नहीं,
तो बताओ दिल नजर करें तो कैसे?
के वो आयें और हम उन्हे नजर करें..
पर वो हैं के नजर मिलाते ही नहीं,
तो बताओ दिल नजर करें तो कैसे?
स्वभावच तो...
मी काय करतो,
मुळात मलाच समजत नाही.. जेव्हा
समजून घ्यायचे तेव्हा जगही समजून घेत नाही..
नंतर मात्र म्हणतात सगळे..
काय करतोस?, असा का वागतोस..?
तेच समजत नाही..
पण काय करू..
स्वभावच तो... काही केल्या...
बदलतच नाही..
मुळात मलाच समजत नाही.. जेव्हा
समजून घ्यायचे तेव्हा जगही समजून घेत नाही..
नंतर मात्र म्हणतात सगळे..
काय करतोस?, असा का वागतोस..?
तेच समजत नाही..
पण काय करू..
स्वभावच तो... काही केल्या...
बदलतच नाही..
फिर भी...
उनके सिवा किसीका
जुबाँ पे नाम नहीं आता
सांसे रूकती हैं,
थम जाता हैं समां,
जब उनका पैगाम नहीं आता..
फिर भी वो कहते हैं,
के हमे इश्क़ नहीं आता..
जुबाँ पे नाम नहीं आता
सांसे रूकती हैं,
थम जाता हैं समां,
जब उनका पैगाम नहीं आता..
फिर भी वो कहते हैं,
के हमे इश्क़ नहीं आता..
हवी आहेत माणसे.
हवी आहेत माणसे...
मन असलेली...
गर्दीच्या नि गडबडीच्या या दुनियेत...
दर्दि असलेली....
हवीयेत माणसे ज्यांना समजते
समोरच्याच्या मनातली भाषा...
ज्यांना कळते दुख नि दिसते
प्रत्येक क्षणात नवी आशा...
हवी आहेत माणसे...
ज्यांना केवळ यांत्रीक जगणे जमत नाही..
ज्यांना हवे असते काहीतरी नवे...
ज्यांना एका जागी गुंतून राहणे कधीच पटत नाही..
अशी माणसे.. मिळतील का कुठे?
असतील तर सांगा पत्ता....
आपल्या मनाचा...
तिथे बोलावून त्यांना अगदी जपून ठेवा...
कारण, अशी माणसे जेव्हा भेटतात...
तेव्हा.... जीवन खर्या अर्थाने सुरू होते...
मन असलेली...
गर्दीच्या नि गडबडीच्या या दुनियेत...
दर्दि असलेली....
हवीयेत माणसे ज्यांना समजते
समोरच्याच्या मनातली भाषा...
ज्यांना कळते दुख नि दिसते
प्रत्येक क्षणात नवी आशा...
हवी आहेत माणसे...
ज्यांना केवळ यांत्रीक जगणे जमत नाही..
ज्यांना हवे असते काहीतरी नवे...
ज्यांना एका जागी गुंतून राहणे कधीच पटत नाही..
अशी माणसे.. मिळतील का कुठे?
असतील तर सांगा पत्ता....
आपल्या मनाचा...
तिथे बोलावून त्यांना अगदी जपून ठेवा...
कारण, अशी माणसे जेव्हा भेटतात...
तेव्हा.... जीवन खर्या अर्थाने सुरू होते...
मिठीत त्याच्या...
विचार करीता त्याचा
मज सुचेनासे होते..
त्याच्याच विचारात कुठेशी
मग हरवूनि मी जाते..
येते भान मला मग..
वाटते जग विहरूनी मी आले..
त्याच्या आठवस्पर्शांनी
मन चिंब चिंब झाले..
केवळ मग गुंतून जाते..
आठवणीत त्याच्या..
तो येता सामोरा मी जाते..
सामावूनि मिठीत त्याच्या...
मज सुचेनासे होते..
त्याच्याच विचारात कुठेशी
मग हरवूनि मी जाते..
येते भान मला मग..
वाटते जग विहरूनी मी आले..
त्याच्या आठवस्पर्शांनी
मन चिंब चिंब झाले..
केवळ मग गुंतून जाते..
आठवणीत त्याच्या..
तो येता सामोरा मी जाते..
सामावूनि मिठीत त्याच्या...
पावसाची रुपे
सगळेच कवी म्हणे
पावसावर कविता करतात...
बिचारे काय करणार?
तेवढे शब्दच त्यांना सुचतात...
पाउस असतोच असा...
कधी रिमझिमता... कधी कोसळता...
कधी अगदी सरळ तर कधी... आडवा तिडवा...
कधी पाउस त्या दोघांना भेटतो..
प्रेमाचे निमित्त बनून..
कधी दोघांना झुरवतो..
त्यांच्या भेटीत अडथळा बनून...
कधी पाउस ओढ देतो...
शेतकरयाच्या कौलाला
कधी पाउस उधाणतो...
बळीराजाला काळजी देऊन...
कधी तो जणू रुसूनच बसतो...
येतच नाही भेटीला...
कधी इतका बरसतो..
किती बसतो सार्यांची भीती होऊन...
पावसाची रुपेच इतकी..
की शब्द तरी किती शोधणार?
पाउस तर आहे... म्हणून
कवी स्वतःला... कसा थांबवणार?
पावसावर कविता करतात...
बिचारे काय करणार?
तेवढे शब्दच त्यांना सुचतात...
पाउस असतोच असा...
कधी रिमझिमता... कधी कोसळता...
कधी अगदी सरळ तर कधी... आडवा तिडवा...
कधी पाउस त्या दोघांना भेटतो..
प्रेमाचे निमित्त बनून..
कधी दोघांना झुरवतो..
त्यांच्या भेटीत अडथळा बनून...
कधी पाउस ओढ देतो...
शेतकरयाच्या कौलाला
कधी पाउस उधाणतो...
बळीराजाला काळजी देऊन...
कधी तो जणू रुसूनच बसतो...
येतच नाही भेटीला...
कधी इतका बरसतो..
किती बसतो सार्यांची भीती होऊन...
पावसाची रुपेच इतकी..
की शब्द तरी किती शोधणार?
पाउस तर आहे... म्हणून
कवी स्वतःला... कसा थांबवणार?
पाउस कसा हा आज..
नुसतं भरून आलंय अंधारतंय
कोसळत काही नाही..
हा पाउस असा का वागतोय?
तेच कळत नाही..
वाटते जणू आता बरसेल..
होईल ही माती ओली..
मातीच्या त्या सुगंधाने..
भरेल मी मनझोकाळी...
वारा सुटतो.. गारवा भरतो..
आसमन्तात सार्‍या...
वाटते जणू आता पडतील
आकाशातुन गारा...
का जाणे पण बरसात नाही..
पाउस कसा हा आज..
फुलवून धरतीवरला निसर्ग..
का चढवीत नाही साज... ?
कोसळत काही नाही..
हा पाउस असा का वागतोय?
तेच कळत नाही..
वाटते जणू आता बरसेल..
होईल ही माती ओली..
मातीच्या त्या सुगंधाने..
भरेल मी मनझोकाळी...
वारा सुटतो.. गारवा भरतो..
आसमन्तात सार्‍या...
वाटते जणू आता पडतील
आकाशातुन गारा...
का जाणे पण बरसात नाही..
पाउस कसा हा आज..
फुलवून धरतीवरला निसर्ग..
का चढवीत नाही साज... ?
गोष्टी... नाव असलेल्या... नसलेल्या...
कधी कधी नाही सुचत..
कवितेसाठी नाव..
पण, म्हणून कमी होत नाही
कवितेमधला भाव..
प्रत्येक गोष्टीस नाव हवे..
म्हणजे ती ओळखता येते...
परंतु, म्हणून काही निनावी गोष्ट...
केवळ अनोळखी होते?
निणाविच खरी..
पण सौंदर्य तर तेच असते...
नाव नसल्याचा फायदा असा...
की ती प्रत्यक्ष अनुभवावी लागते..
कारण, नाव असलेल्या गोष्टी....
सांगता येतात दुसर्‍यांना..
नाव नसलेल्या मात्र..
अनुभवावयाच लागतात स्वतःला...
कवितेसाठी नाव..
पण, म्हणून कमी होत नाही
कवितेमधला भाव..
प्रत्येक गोष्टीस नाव हवे..
म्हणजे ती ओळखता येते...
परंतु, म्हणून काही निनावी गोष्ट...
केवळ अनोळखी होते?
निणाविच खरी..
पण सौंदर्य तर तेच असते...
नाव नसल्याचा फायदा असा...
की ती प्रत्यक्ष अनुभवावी लागते..
कारण, नाव असलेल्या गोष्टी....
सांगता येतात दुसर्‍यांना..
नाव नसलेल्या मात्र..
अनुभवावयाच लागतात स्वतःला...
तो ही 'तिची'च वाट पाहत होता..
मेघांनी जणू उच्छाद मांडला होता,
वीजांनी एकच गोंधळ उडवला होता..
इतके सारे होऊनही
पाउस काही पडत नव्हता..
ती आली..
अन् पाउस धो धो कोसळला..
जणू माझ्यासोबत,
तो ही 'तिची'च वाट पाहत होता.
वीजांनी एकच गोंधळ उडवला होता..
इतके सारे होऊनही
पाउस काही पडत नव्हता..
ती आली..
अन् पाउस धो धो कोसळला..
जणू माझ्यासोबत,
तो ही 'तिची'च वाट पाहत होता.
मी तुला पाहताना..
मी तुला पाहताना असा स्तब्ध होतो...
म्हणायची असते कविता..
पण केवळ शब्दच ओठी येतो...
कधी नयनात तुझ्या हरवतो..
कधी केस तुझे मी निरखतो..
कधी हास्य तुझे न्याहळतो..
कधी.. ना जाणे का...
शून्यात मी विरतो...
मी तुला पाहताना.. असा स्तब्ध होतो...
म्हणायची असते कविता..
पण केवळ शब्दच ओठी येतो...
कधी नयनात तुझ्या हरवतो..
कधी केस तुझे मी निरखतो..
कधी हास्य तुझे न्याहळतो..
कधी.. ना जाणे का...
शून्यात मी विरतो...
मी तुला पाहताना.. असा स्तब्ध होतो...
हेची मागने तत्पर
येता तिथी आषाढाची
लागे ओढ पालखीची
निघे वारी भक्तजणांची
घेण्या भेट विठ्ठलाची||१||
त्याचे मस्तकी चंदन
त्याचे कटीवर कर
रंग सावळा देवाचा
त्याने ल्याले पीतांबर||२||
रूप असे गोजिरे त्याचे
घेण्या भरूनीया डोळा
गावागावातून निघून
वारकरी येथे आला||३||
अश्या विठ्ठलाची व्हावी
कृपा अवघ्या जगतावर
सुखे नान्दो सर्वजण
हेची मागने तत्पर ||४||
लागे ओढ पालखीची
निघे वारी भक्तजणांची
घेण्या भेट विठ्ठलाची||१||
त्याचे मस्तकी चंदन
त्याचे कटीवर कर
रंग सावळा देवाचा
त्याने ल्याले पीतांबर||२||
रूप असे गोजिरे त्याचे
घेण्या भरूनीया डोळा
गावागावातून निघून
वारकरी येथे आला||३||
अश्या विठ्ठलाची व्हावी
कृपा अवघ्या जगतावर
सुखे नान्दो सर्वजण
हेची मागने तत्पर ||४||
ध्यास...
ध्यास...
दिगंतापर्यंत चालत जाण्याचा...
चालता चालता क्षितिज गाठण्याचा...
क्षितिजावरून झेप घेण्याचा...
झेप घेताच उंच उंच उडत जाण्याचा...
उंच आकाशातून
धरतीकडे पाहण्याचा...
उंचावरून पाहताना
भूतकाळ आठवण्याचा...
आणि त्याच भूतकाळाशी तुलना करण्याचा..
तुलना करून आनंदित होण्याचा...
उंचावर पोहोचून...
पुन्हा धरतीवर परतण्याचा...
ध्यास...
दिगंतापर्यंत चालत जाण्याचा...
चालता चालता क्षितिज गाठण्याचा...
क्षितिजावरून झेप घेण्याचा...
झेप घेताच उंच उंच उडत जाण्याचा...
उंच आकाशातून
धरतीकडे पाहण्याचा...
उंचावरून पाहताना
भूतकाळ आठवण्याचा...
आणि त्याच भूतकाळाशी तुलना करण्याचा..
तुलना करून आनंदित होण्याचा...
उंचावर पोहोचून...
पुन्हा धरतीवर परतण्याचा...
ध्यास...
शनिवार, ११ जून, २०११
खोए खोए से
खोए खोए से हम थें
खोए खोए से वो भी|
खोया खोया सा समाँ
खोया था ये जहाँ भी|
खोए खोए ही हमने
उनसे वादा कर लिया|
खो देंगे कायनात को
पर खोएंगे ना उन्हे कभी|
खोए खोए से वो भी|
खोया खोया सा समाँ
खोया था ये जहाँ भी|
खोए खोए ही हमने
उनसे वादा कर लिया|
खो देंगे कायनात को
पर खोएंगे ना उन्हे कभी|
गुरुवार, ९ जून, २०११
भेट शेवटची.. अजुन बाकी आहे...
तुझं ठाऊक नव्हते, होणार नाही
मी तुझ्याचसाठी झुरले...
प्रत्येक क्षणी, हरएक दिनी
मी तुझ्या विचारात गुंतले..
सारे विश्व विसरूनी केवळ..
मी तुझ्याचसाठी जगले..
तूच असा गेलास सोडूनि
मज जगण्यास कारण नुरले..
तरीही केवळ एकाच आशेवर
मी अजुन जिवंत आहे
तुझी नि माझी भेट शेवटची..
अजुन बाकी आहे...
मी तुझ्याचसाठी झुरले...
प्रत्येक क्षणी, हरएक दिनी
मी तुझ्या विचारात गुंतले..
सारे विश्व विसरूनी केवळ..
मी तुझ्याचसाठी जगले..
तूच असा गेलास सोडूनि
मज जगण्यास कारण नुरले..
तरीही केवळ एकाच आशेवर
मी अजुन जिवंत आहे
तुझी नि माझी भेट शेवटची..
अजुन बाकी आहे...
याची सदस्यत्व घ्या:
पोस्ट (Atom)