पावसाची गोष्ट

पावसाची गोष्ट पाउस
रात्रभर सांगत राहिला..
अन् घरामागचा डोह
दुथडी भरून वाहत राहिला.. (चं. गो.)

पाउस कधी हसत होता..
मेघांतून गडगडाट करून..
मधूनच रडू लागायचा...
मुसळधार पडून...

पावसाला भानच नव्हतं..
डोह, कधीचाच गेलाय भरून..
पावसासाठी, मेघ ठेवून...
त्याचं दुःख भरून घेतोय..

डोह मात्र दुःख घेऊनही
केवळ सुख वाटत होता..
भेगाळलेल्या धरतीवरल्या
पाटाकडे वाहत होता...
__________________-मनस्वी.. (प्रेरणा - आदरणीय चं. गो.)
१४:३५ - ३० ऑगस्ट २०१२

अचानक ती म्हटली मला..
"बरेच दिवस झाले...
तू असं छान काही लिहिलं नाहीस?
बरेच दिवस झाले...
शब्दांतून प्रेम व्यक्त केलं नाहीस?"

तिला म्हटलं...
"अगं सखे, वेळच कुठे मिळतो मला..
तुला न्याहाळत बसण्यातून?
तू समोर नसलीस,
की तुझी आठवणीत रमण्यातून...?"

तर म्हणाली...
"असं कसं?
पुर्वी तर करायचास की कविता..
अगदी माझ्या समोर बसून..
सुंदर शब्द गुंफायचास...
अन् माळायचास... त्यांचा गजरा करून.."

मी म्हटलो...
"आताही मी तेच करतोय...
पण तुलाच कळत नाहीये..
कविताच तर ऐकवतोय...
पण तुझंच लक्ष नाहीये..."

तेव्हा मात्र सखी, थोडी विचारात पडली..
अन् सारं उमगलं... तेव्हा पुन्हा गोड लाजली...

कुछ तो...

इस जहाँ में अभी कितनीही बातें
हुईही नही हैं..
और हम हैं के कहते हैं,
हमने सबकुछ सिख लिया हैं...
अभी तो न जाने
कितनी बातोंसे अंजान हैं हम
और हम कहते हैं
हमने सारा जहाँ देख लिया हैं...
अभी तो कयामत
देखीभी नही हैं हमने,
मगर, हम कहते हैं,
हमने तैरना सिख लिया हैं... .
जिस पल हम ये मानेंगे,
हम सिर्फ़ एक कतरा हैं इस जहाँका,
तब हम कह सकेंगे,
हमने कुछ तो जान लिया हैं...
________________________-मनस्वी
१२:३९ - ३० अगस्त २०१२

अंत - उगम

मावळला जरी सूर्य...
पुन्हा फिरून तो येतो ...
जरी झाली राख फिनिक्सची...
त्यातूनही जन्म तो घेतो...

गाळुन पडलेल्या फळातून
पुन्हा, नवा वृक्ष अंकुरतो..
नदीचा प्रवास कसाही होवो..
अंती, सागराशीच संगम होतो..

प्रत्येक गोष्ट जी जन्म घेते..
तिचा पुन्हा अंत होतो..
सृष्टीच्या अंतातूनही पुन्हा
नव्या सृष्टीचा उगम होतो...