एक अनोखी रात..

चांदण्यांच्या चादरी खाली...
चंद्राची उशी करून..
चंदेरी प्रकाशात...
सखे, सजवुया आपली...
केवळ आपुलीच असणारी
एक अनोखी रात..

तुझ्या माझ्यात येणार्‍या
वार्‍यासही सांगू...
थोडासा लांबच राहा म्हणून...
क्षितीजापर्यंत चालत जाउ
एकमेकांचा हात धरून..

सार्‍या सृष्टीला वाटावा हेवा..
असा सजवु शृंगार...
येणार्‍या पहाटेसही
थोडी पाहायला लावू वाट...

सखे... अशी सजवुया आपली..
केवळ आपुलीच असणारी
एक अनोखी रात..

मुद्दतसे इंतज़ार किया हैं उनके आने का...
वो आए हैं और हम खामोश हैं|

सोचा था वो आएँगे तो कितनीही बातें करेंगे,
आज वो सामने हैं और हम खामोश हैं|

 लगता था वो आतेही उनको बाहों में समा लेंगे,
आज वो इंतज़ार में हैं और हम खामोश हैं|

आपुले प्रेमगीत

अवकाश केवळ डोळे मिटण्याचा
भेटशील तू तत्क्षणी मला...
अवकाश केवळ तू आठवण्याचा
पाहशील तुझ्याच मिठीत मला..

साद देशील मनातून जेव्हा
प्रतिसाद मिळेल प्रत्येकवेळी
अस्तणार नाही सूर्य, अपुल्या
भेटी अगोदर संध्याकाळी

चंद्रही मग आतुर होईल..
एक झलक तुज पाहण्यासाठी
सृष्टी सारी सज्ज होईलही
आपुले प्रेमगीत गाण्यासाठी..

कविता.. चंद्र-चांदण्यांची

सखी माझी अशीच वागते..
मनात आले की कविता कर, असं म्हणते..
मला माहीत असतं..
कवितेत तिला काय हवं असतं..
पण, दरवेळी तिला हवं ते देणं
वाटतं तितकं सोपं नसतं..
कधी जमते मला कविता..
कधी नवी नक्षत्रे दिसतात
कधी पुन्हा त्याच चांदण्या दिसतात...
कधी चंद्र भासतो नवासा...
कधी जुनाच चंद्र वाटतो हवासा
पण प्रत्येकवेळी नवे शब्द
जुळून येतात असं नाही
तरीही सखी ऐकत राहते..
कवितेचं कौतुक करत राहते..
कारण, आवड आहे तिला
आकाशात बघत राहण्याची
म्हणूनच बहुदा..
तिला नेहमीच आवडते
कविता.. चंद्र-चांदण्यांची

अशी ही आमची पुण्याची मेट्रो..

पुण्यात मेट्रो करायचे ठरले..
पुढे मात्र रामायण घडले..
सर्वात आधी विरोध झाला..
"गरज काय?" हा सवाल आला...

आधी रस्ते करा नीट..
सुधारणा करा पीएमटीत...
रस्त्यात खड्डे झालेत फार..
त्यांचा आधी करा विचार..

या सगळ्यावर मात करत
मेट्रो थोडिसी पुढे सरकली..
मोजणी झाली, आखणी झाली..
मध्येच कुठेशी माशी शिंकली..

मेट्रो न्यायची नेमकी कुठून
यावरून चर्चा चालली आहे...
पुणेकरच काय पण या सार्‍याला
मेट्रोही आता कंटाळली आहे..
______________________मनस्वी...

पहिलाच पाउस...

आकाशात मेघांची पहिलीच गर्दी..
येणार्‍या पावसाची पहिलीच वर्दी..

पहिलीच वीज कडाडणारी ..
पहिल्या नजरेत जिंकून घेणारी..

पहिलाच थेंब.. पहिलाच पाउस...
मनात जागली भिजण्याची हौस..

पहिलीच वार्‍याची झुळुक खास..
पहिलाच, मातीचा मंद सुवास..

पहिल्याच पावसाची पहिली गार..
पहिल्याच पावसाने भिजलेला पार...

पहिल्याच पावसाने बहरला निसर्ग
पहिल्याच पावसात गवसला स्वर्ग..

तो... मी

तो तिकडं सीमेवर
देशासाठी लढतोय..
मी मात्र इथे बसून
मैत्रीच्या गप्पा मारतोय...

तो तिथे काळ्या मातीत
राब राब राबतोय..
मी मात्र चव नाही
म्हणून अन्न टाकतोय..

तो तिथे रस्त्यावर उतरून
व्यवस्थेविरुद्ध झगडतोय..
मी मात्र घरात बसून
प्रगतीच्या चर्चा करतोय..

तो त्याचा स्वार्थ सोडून
माझ्यासाठी मरतोय...
मी मात्र संधी मिळताच
स्वतःचा स्वार्थ साधतोय..

निगाहे इश्क़से भरी हैं, जबसे देखा हैं उनको,
अब तो दुनिया में बस उन्हीका दीदार होता हैं|
दिल में यूँ बस चुके है वो तब से,
अब साँस भी लेते हैं तो उनका नाम निकल आता हैं|

कोई दीवाना कहता हैं, कोई पागल समझता हैं|
इश्क़ का ये फसाना, यूँही चलता रहता हैं|

तुझ्या माझ्यातल्या अंतराला
सखी जरा सांग...
आजची एवढी रात्र
जरा बाजूलाच थांब...

सांग आज चंद्रालाही
कुठेसा फिरून जरा ये
चांदण्यातून तुझ्या या
थोडी उसंत आम्हा दे

आता सखे, थोडीशी तू
जवळी माझ्या ये...
उरलेल्या अंतरास या
मला आता संपवू दे...