काळोख्या खिन्न रात्रीचा
एक प्रवासी मी..
किर्रतेच्या सहवसातील..
एक निवासी मी...
कधी शहारुन येते एकांती
कधी उरात भीती दाटते,
अस्तित्व क्षणाचे माझे,
संपणार... कधी वाटते...
यत्न करिता पळण्याचा..
रात्र जखडूनी ठेवते...
आता सुटका केवळ मृत्यू
जाणीव होत राहते....
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा