अचानक ती म्हटली मला..
"बरेच दिवस झाले...
तू असं छान काही लिहिलं नाहीस?
बरेच दिवस झाले...
शब्दांतून प्रेम व्यक्त केलं नाहीस?"

तिला म्हटलं...
"अगं सखे, वेळच कुठे मिळतो मला..
तुला न्याहाळत बसण्यातून?
तू समोर नसलीस,
की तुझी आठवणीत रमण्यातून...?"

तर म्हणाली...
"असं कसं?
पुर्वी तर करायचास की कविता..
अगदी माझ्या समोर बसून..
सुंदर शब्द गुंफायचास...
अन् माळायचास... त्यांचा गजरा करून.."

मी म्हटलो...
"आताही मी तेच करतोय...
पण तुलाच कळत नाहीये..
कविताच तर ऐकवतोय...
पण तुझंच लक्ष नाहीये..."

तेव्हा मात्र सखी, थोडी विचारात पडली..
अन् सारं उमगलं... तेव्हा पुन्हा गोड लाजली...