रात्र... अंधार...
किरर्र.. घनदाट..
त्यातून जाणारी
एक नागमोडी वाट..

धुकंच धुकं सर्वत्र..
ना दिशा.. ना वेळ..
कशाचाच जमेना..
कशाशीही मेळ....

आसपास कोणाची
चाहूल तेवढी येते..
पण, सोबत केवळ..
भीतीच सोडून जाते..

अचानक एक किंकाळी..
मग पुन्हा.. शांतता...
हृदयात वाढणारी धडधड..
अन् मेंदूत सुन्नता..

पुन्हा पुन्हा एकच विचार..
पुढे नक्की होणार काय...
अन् तेवढ्यात जाणवतो..
कशात तरी अडकलेला पाय...

हाच आहे तो शेवट..
खात्री पटलेली असते..
या वेळची किंकाळी..
आपल्याच आतून आलेली असते..