मोठा तर मी तेव्हाच झालो..
जेव्हा झाली जाणीव..
कोणीतरी असावे लागते,
आयुष्य पूर्ण होण्यासाठी..
पण मग "ती" भेटली..
सारे काही अगदी व्यवस्थित जमले
आणि वाटले आपण मोठे झालो..
थोडक्यात काय,
पुन्हा एकदा वाटले जणू हीच ती वेळ..
आपण मोठे झालो त्याची..
आणि असे वाटत असतानाच
अचानक सारे जगच जणू विरुद्ध उभे ठकल्याची...
तेव्हा पूर्ण ताकदिनशी सामोरा गेलो सर्वांना.. केवळ तिच्यासाठी..
तेव्हा वाटले पुन्हा एकदा .. आपण मोठे झालो..
पण अचानक, एक दिवस 'ती' मला सोडून गेली..
तेव्हा मात्र अगदी लहान मुलासारखा राडलो..
अगदी एकटाच..
पब हलू हलू त्याचीही सवय झाली..
इतकी की कितीही मोठे दुःख आले तरीही दगमगलो नाही..
तेव्हा मात्र खात्री झाली.. मी खरेच मोठे झाल्याची..